ΛΑΡΙΣΑ 1997: ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑΕΤΙΑΣ

Η Εύη Γατίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Δράμα από μία αξιοπρεπή οικογένεια. Τα όνειρα για την ζωή της άρχισαν να πραγματοποιούνται μετά από πολλές θυσίες. Πέρασε στο Τμήμα Ιατρικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και διέμενε στην πόλη της Λάρισας για τέσσερα χρόνια. Ένα κορίτσι που μόνο καλά λόγια είχαν να πουν συγγενείς και φίλοι. Κάποιος όμως της στέρησε την ζωή με τον πιο φρικτό τρόπο.

 Η Εύη προσαρμόστηκε στην θεσσαλική πόλη με σχετική ευκολία. Ένα φιλικό της ζευγάρι την βοήθησε στις πρώτες της μέρες. Το ζευγάρι αυτό ανήκε στην Ευαγγελική Εκκλησία και η νεαρή κοπέλα την επισκεπτόταν αρκετά συχνά μαζί τους. Η οικογένεια της είχε δηλώσει για αυτό το θέμα: «Όταν η κόρη μας πήγε στη Λάρισα, γνώρισε δύο καθηγητές και πήγαινε κάπου-κάπου μαζί τους στην Ευαγγελική Εκκλησία. Εμείς το γνωρίζαμε, αλλά επειδή ως άνθρωποι είμαστε αδογμάτιστοι και έχουμε και πολλούς συγγενείς που ασπάζονται το συγκεκριμένο δόγμα, δεν εκφράσαμε αντιρρήσεις. Εκεί λοιπόν γνώρισε και τον κατηγορούμενο που ζούσε σε έναν δικό του, φανταστικό κόσμο, πολιορκώντας επί τρία χρόνια το παιδί μας. Μάλιστα, εξαιτίας αυτής της συμπεριφοράς του η Εύη σκεφτόταν να σταματήσει τις συναντήσεις της με τους ευαγγελικούς». Στην Εκκλησία των ευαγγελικών την πλησίασε ένας άντρας. Της έδειχνε συχνά το ενδιαφέρον προς το πρόσωπο της ενώ η νεαρή κοπέλα με τρόπο του έδειχνε ότι δεν ήθελε να πραγματοποιήσει σχέση μαζί του. Η πίεση του νεαρού ήταν όλο και πιο έντονη κάθε φορά που γινόταν η συνάντηση τους στον ναό. Μία μέρα από αυτές η Εύη τον είδε να έρχεται προς το μέρος της αποφασισμένος και της είπε τα εξής λόγια:<< Ο Θεός θέλει να γίνεις η γυναίκα μου>>! Η κοπέλα προβληματίστηκε με το ύφος και την περίεργη συμπεριφορά του. Χωρίς όμως να χάσει την ψυχραιμία της και με δόση πολύ χιούμορ του απάντησε:<< Θα μιλήσω κι εγώ με τον Θεό, θα μάθω αν κι εσύ θα πρέπει να γίνεις ο άντρας μου>>.

Η Έυη Γατίδου

 Μετά από αυτό το περιστατικό η Εύη δεν ξανά επισκέφτηκε την Εκκλησία. Ο κατηγορούμενος πήγαινε απεγνωσμένα τις μέρες της λειτουργίας για να την δει, μάταια όμως. Όπως είχε πει ο ίδιος ήθελε με μεγάλη αγωνία να μάθει αν η Εύη μίλησε με τον Θεό και τι της είπε. Επίσης η πίεση του γινόταν όλο και πιο έντονη αφού δύο φορές πήγε στο σπίτι της και επίμονα την παρακαλούσε να τον παντρευτεί.

 Στης 27 Σεπτεμβρίου του 1997 ημέρα Σάββατο, η άτυχη κοπέλα έκανε την βόλτα της, την απογευματινή ώρα, στην πόλη για να ξεκουραστεί από το πολύωρο διάβασμα. Μίλησε με τους γονείς της για τελευταία φορά και τους είπε ότι είναι καλά και θα πάει στο δωμάτιο της για να συνεχίσει την μελέτη της. Είχε μεγάλο άγχος γιατί την Δευτέρα έδινε εξετάσεις στην σχολή της. Ήταν ένα παιδί όλο όνειρα και φιλοδοξίες. Ήθελε να πάρει το πτυχίο της και να ταξιδεύει σε όλον τον κόσμο με τους << Γιατρούς χωρίς σύνορα>> βοηθώντας τους ανθρώπους και τα μικρά παιδιά προσφέροντας την γιατρειά της. Υπολόγιζε όμως χωρίς να ξέρει ότι υπήρχε ένας άνθρωπος που ήθελε να της αφαιρέσει την ζωή σε λίγες ώρες. Γυρνώντας στο φοιτητικό διαμέρισμα της κλείνει την πόρτα και πηγαίνει προς το γραφείο της. Η φρίκη μόλις ξεκινάει!!! Κάποια στιγμή της αποσπά την προσοχή από το διάβασμα της ο ήχος από το κουδούνι της εξώπορτας. Η Εύη σηκώνεται, κοιτάει από το "ματάκι '' όπως έκανε πάντα και την ανοίγει. Ο επισκέπτης ήταν γνώριμο πρόσωπο προς αυτήν. Δεν υπήρχε κανένα ίχνος διάρρηξης. Η πόρτα από το διαμέρισμα της κλείνει για τελευταία φορά. Την επόμενη μέρα, Κυριακή, οι γονείς της δεν είχαν καμία επικοινωνία μαζί της. Δεν ανησύχησαν γιατί συνήθως μιλούσαν από το τηλέφωνο μέρα παρά μέρα. Την Δευτέρα η άτυχη κοπέλα δεν εμφανίστηκε στο Πανεπιστήμιο της. Η φίλη της ανησύχησε. Ήταν μία σημαντική μέρα και δεν μπορούσε να πιστέψει ότι δεν θα ερχόταν. Θα έπαιρνε απουσία και θα έχανε το έτος. Ρώτησε μία συμφοιτήτρια της αν είδε την Εύη και της απάντησε ότι την είδε στην Σχολή. Η κοπέλα όμως είχε δει άλλο άτομο με το ίδιο όνομα. Έτσι η φίλη της Εύης καθησυχάστηκε. Οι γονείς της από την Δράμα άρχιζαν να ανησυχούν αλλά θεώρησαν ότι θα είναι κάπου με παρέα και θα έχει ξεχαστεί. Την Τρίτη η 21χρονη δεν είχε δώσει κανένα σημείο ζωής. Η καλύτερη της φίλη αποφάσισε να πάει στο διαμέρισμα της και να της χτυπήσει το κουδούνι. Καμία απάντηση. Της πέταξε κάτω από την πόρτα ένα σημείωμα που της ζητούσε να επικοινωνήσει μαζί της. Το ίδιο έκανε και ένας φίλος της. Η ανησυχία των γονιών της άρχιζε να μεγαλώνει. Επικοινώνησαν με όλους τους φίλους της και με την σπιτονοικοκυρά. Δεν την είχε είδε κανείς...

 Την επόμενη μέρα η μητέρα της Εύης ζητάει από την ιδιοκτήτρια του σπιτιού να ανοίξει την πόρτα με το δεύτερο κλειδί που είχε στην κατοχή της. Το ίδιο ζήτησαν και οι φίλοι και συμφοιτητές του θύματος. Μαζεύονται όλοι έξω από το διαμέρισμα γεμάτοι αγωνία. Το κλειδί δεν μπαίνει στην πόρτα. Υπήρχε κλειδί από την μέσα πλευρά της κλειδαριάς. Σε όλους το μυαλό τους πήγε στο κακό. Καλούν κλειδαρά και έρχεται στο σημείο. Η πόρτα ανοίγει. Οι φίλοι της μπαίνουν στο διαμέρισμα. Με κομμένη την ανάσα κατευθύνθηκαν προς το υπνοδωμάτιο. Αυτό που αντίκρισαν ξεπερνούσε κάθε λογική!!! Αίματα πεταμένα παντού. Στους τοίχους, στις κουρτίνες στα παράθυρα και η άτυχη κοπέλα γυμνή από την μέση και πάνω κατακρεουργημένη και μέσα σε μία λίμνη αίματος!!! Οι παντόφλες της Εύης ήταν σε διαφορετικό σημείο η μία με την άλλη. Η μία ήταν στο σαλόνι και η άλλη στο υπνοδωμάτιο της. Η κοπέλα έκατσε με τον δράστη στο σαλόνι, μίλησαν και για ένα περίεργο λόγο της επιτέθηκε. Για να σωθεί έτρεξε προς το δωμάτιο της, σύμφωνα με την Αστυνομία.

Έξω από το διαμέρισμα της άτυχης κοπέλας.

Μία βουβαμάρα σκέπασε την ατμόσφαιρα. Ποιος μπορούσε να κάνει τέτοιο κακό σε μία κοπέλα πού δεν είχε πειράξει ποτέ κανέναν; Που δεν είχε προηγούμενα με κανέναν άλλο άνθρωπο; Η αστυνομία έρχεται και σφραγίζει τον χώρο. Το ΕΚΑΒ φτάνοντας στο σημείο μην μπορώντας να βοηθήσει για την ζωή της νεαρής φοιτήτριας την απομακρύνει με φορείο.
Ο διευθυντής του Αστυνομικού Τμήματος Λάρισας  επικοινωνεί με την μητέρα της Εύης και της μεταφέρει το τραγικό νέο που άλλαξε την ζωή της οικογένειας εδώ και 19 χρόνια.

Η οικογένεια σπεύδει
στην Λάρισα. Το τελειωτικό χτύπημα δεν είχε γίνει ακόμα. Ο ιατροδικαστής που εξέτασε το πτώμα διαπίστωσε ότι ο δράστης είχε μαχαιρώσει το θύμα του 104 φορές εκ των οποίων τα 50 χτυπήματα ήταν στην περιοχή της καρδιάς!!!!

 Συγκλονίζεται όλη η Ελλάδα. Τέτοια δολοφονία δεν την χωρούσε ο ανθρώπινος νους. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δεν είχαν λόγια για να εκφράσουν αυτό το φρικτό έγκλημα και ότι τέτοιος δολοφόνος κυκλοφορούσε ελεύθερος. Η αστυνομία κινητοποιήθηκε από την πρώτη μέρα και κάλεσε στο Αστυνομικό Τμήμα της Λάρισας πάρα πολλούς που ήξεραν την Εύη και την είχαν δει την τελευταία μέρα. Μετά από πολλές μαρτυρίες οι Αρχές είχαν φτάσει κοντά στον υποτιθέμενο ως δράστη. Ήταν ο άντρας που είχε κάνει στην Εύη τρείς προτάσεις γάμου και η νεαρή κοπέλα τις είχε αρνηθεί ευγενικά. Το βράδυ μετά το έγκλημα ο κατηγορούμενος επισκέφτηκε το ζευγάρι που ήξεραν το θύμα. Τους ρωτούσε επίμονα για τις τελευταίες κινήσεις της Εύης. Ήθελε να μάθει για να ξέρει τι θα πει στην απολογία του. Το ζευγάρι υποψιασμένο με το ύφος του κατηγορούμενου πήγε στις Αρχές για να καταθέσει. Όμως για έναν περίεργο λόγο όταν τους ρώτησαν οι αστυνομικοί αν το θύμα ήξερε κάποιον που την πολιορκούσε ερωτικά, αυτοί απάντησαν ότι ο συγκεκριμένος άντρας την είχε αφήσει ήσυχη εδώ και καιρό. Αυτή η ομολογία φρέναρε τις έρευνες των αστυνομικών για το συγκεκριμένο πρόσωπο και χάθηκε πολύτιμος χρόνος.
Στους ανακριτές ο ύποπτος μίλησε για τις κινήσεις του την ώρα του φονικού οι οποίες έπεφταν σε πολλές αντιφάσεις. Μερικές μέρες αργότερα μία νέα μαρτυρία έδωσε ''φώς'' στην υπόθεση. Ένας φίλος του φερόμενου ως δράστη είπε στην αστυνομία ότι δέχθηκε τηλεφώνημα από τον ίδιο την επόμενη μέρα του εγκλήματος και του είπε με ψυχρότητα:<< Τα έμαθες; Η Εύη βρέθηκε σφαγμένη και γυμνή από την μέση και πάνω. Την έσφαξαν σαν μία κοινή πόρνη>>!!

Η πολυκατοικία που διέμενε η Έυη 

Ο κατηγορούμενος οδηγήθηκε στα δικαστήρια όπου εκεί αθωωνόταν και ξανά δικαζόταν συνέχεια. Η οικογένεια της Έυης με τους δικηγόρους τους πήραν την κατάστασή στα χέρια τους. Μόνοι τους συλλέξαν στοιχεία και ξανά έγινε δίκη το 2005. Ο κατηγορούμενος τελικά με ομόφωνη απόφαση του δικαστηρίου καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου δημιουργήθηκε ένα

κλήμα πολέμου!! Οι πιστοί της ευαγγελικής εκκλησιάς επιτέθηκαν στους συγγενής του θύματος με σκοπό να ασκήσουν βία εναντίον τους. Ήθελαν πάση θυσία ο κατηγορούμενος να αθωωθεί. Η απόφαση αυτή αμαυρώνει την εκκλησία τους. Το 2007 όμως ξανά γίνεται δίκη και ο κατηγορούμενος αθωώνεται!!! Tο κρίσιμο στοιχείο που έκρινε πολλά στο δικαστήριο ήταν ο χρόνος τέλεσης του εγκλήματος.
O ιατροδικαστής Δημήτρης Ψαρούλης στην έκθεσή του σημείωνε ότι η φοιτήτρια έχασε τη ζωή της το βράδυ του Σαββάτου 27 Σεπτεμβρίου 1997, αλλά οι δύο ιατροδικαστές που κλήθηκαν από την υπεράσπιση και κατέθεσαν στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο, Φίλιππος Kουτσάφτης και Nίκος Kαλόγριας, ήταν κατηγορηματικοί ότι το έγκλημα τελέστηκε το βράδυ της Kυριακής προς Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου, χρόνος για τον οποίο ο κατηγορούμενος παρουσιάζει ακλόνητο άλλοθι.

 Ο νούμερο ένα κατηγορούμενος αυτήν την στιγμή και δολοφόνος βρίσκεται ανάμεσα μας. Μετά από 19 χρόνια η οικογένεια της άτυχης Έυης δεν έχει δει τον φονιά του παιδιού της να καταδικάζεται. Ένα έγκλημα με πολλά ερωτηματικά και σκοτεινά σημεία... 

  

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2010: Ο ΜΑΚΕΛΑΡΗΣ ΠΟΥ ΣΚΟΡΠΙΣΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

 Τον Αύγουστο του 2010 στο Αχλάδι Φθιώτιδας διαδραματίστηκε ένα τραγικό γεγονός που συγκλόνισε ολόκληρη την Ελλάδα. Στις δύο και δέκα τα ξημερώματα, ο "Κυρ Μήτσος ο ψαράς", όπως τον αποκαλούσαν, πήγαινε  στη βάρκα του για το καθιερωμένο του ψάρεμα. Εκεί συνάντησε μία παρέα δέκα περίπου ατόμων που μετά τη γιορτή της Σωτηρίας κατέβηκαν στην παραλία για να δροσιστούν. Ήταν όλοι φίλοι, κουμπάροι και συγγενείς του δράστη. Η ατμόσφαιρα ήταν ευχάριστη με γέλια και τραγούδια απ'όλους. Μία κουβέντα όμως έφερε τον πανικό και τον θάνατο βάφοντας την παραλία με αίμα.

ΥΠΟΘΕΣΗ ΡΩΜΙΟΠΟΥΛΟΥ: ΕΚΑΝΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΥΨΟΥΝ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ!!!

Στις 17 Ιουνίου του 1997 στο 640ο Tάγμα Πεζικού στο Σουφλί του Έβρου παρουσιάζονται νέοι στρατιώτες ανάμεσα τους και ο 20χρονος Ρωμιόπουλος. Πρίν περάσει μία εβδομάδα ξεκινούν για άσκηση, παρόλο που είναι βδομάδα προσαρμογής και οι νέοι στρατιώτες δεν ασκούν καμία υπηρεσία. Η άσκηση έχει πολλά προβλήματα στην οργάνωση της και τα νεύρα όλων είναι τεντωμένα. Κατά την διάρκεια της άσκησης ο λοχαγός παίρνει τον Ρωμιόπουλο μαζί του για να ετοιμάσουν τους στόχους κάποιας βολής. Στα μέσα όμως της προετοιμασίας ο λοχαγός διατάζει τον 20χρονο να επιστρέψει στο στρατόπεδο με τα πόδια. Ο άτυχος νέος εκτελεί την διαταγή του ανωτέρου του. Ξεκινάει λοιπόν μία απόσταση γύρω στο μισό χιλιόμετρο στις τρείς η ώρα το μεσημέρι με αφόρητη ζέστη και βαρύ οπλισμό.

Από εκείνη την στιγμή και μετά τα ίχνη του χάνονται. Μετά από ώρες και αφού δεν έχει δώσει σημεία ζωής οι υπόλοιποι στρατιώτες ανησυχούν και αρχίζουν την αναζήτηση του. Τελικά τον βρίσκουν νεκρό! Επικρατεί τρόμος σε όλο το στρατόπεδο.

Την επόμενη ημέρα στο νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης η ιατροδικαστής μετά τη νεκροψία και νεκροτομή που διενεργεί, γνωματεύει ότι ο στρατιώτης πέθανε από φυσικά αίτια, και συγκεκριμένα από πνευμονικό οίδημα.

Αμέσως γίνεται με τιμητικό άγημα η μεταφορά του νεκρού στρατιώτη στον τόπο καταγωγής του, τη Νέα Λάμψακο της Εύβοιας και προγραμματίζεται η κηδεία του την επόμενη μέρα. Ωστόσο λίγες ώρες πριν ένας έφεδρος στρατιώτης από το τάγμα του Ρωμιόπουλου που συμμετείχε στο άγημα, πλησιάζει τους συγγενής του άτυχου νέου και τους εκμυστηρεύεται κάτι το απίστευτο: << Το Σπύρο τον έχουν "φάει" από μέσα, μην πιστεύεται την ιατροδικαστική γνωμάτευση. Κάντε κάτι τώρα>>!

 Στο σημείο αυτό αλλάζουν όλα. Ο πατέρας του Σπύρου ζητάει απεγνωσμένα να ανοίξει το φέρετρο πριν την ταφή. Το φέρετρο ανοίγει και φανερώνει την αλήθεια. Διαπιστώνεται ότι στο κορμί του παιδιού του έχει φανερά σημάδια κακοποίησης, που όμως δεν καταγράφηκαν κατά την πρώτη νεκροψία. Από τους ιατροδικαστές Νόνα και Κουτσάφτη θα μάθει αργότερα ότι κάποιος του έχει αφαιρέσει τα σπλάχνα και τα νύχια. Έτσι, οι αρχικές πλημμελείς ιατρικές εξετάσεις ανατρέπονται από τα πορίσματα των ιατροδικαστών, που αποκαλύπτουν σωρεία χτυπημάτων στο σώμα του. Ο επίτιμος προϊστάμενος της ιατροδικαστικής υπηρεσίας και τεχνικός σύμβουλος της οικογένειας Ρωμιόπουλου, Γιαμαρέλλος, επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για δολοφονία, που έγινε περίπου ως εξής: Ο Σπύρος Ρωμιόπουλος χτυπήθηκε κατ’ αρχάς στα γεννητικά όργανα και όταν “διπλώθηκε” στα γόνατα, του κατάφεραν χτυπήματα (γονατιά) στο πρόσωπο (εξ ου και το σκισμένο κάτω χείλος) και τη συνέχεια χτυπήματα στο κεφάλι (χτες διαπιστώθηκε ένα ακόμα στο πίσω μέρος του κεφαλιού). Ο δράστης στη συνέχεια, που ενδεχομένως είχε και βοηθό, τον στραγγάλισε, χρησιμοποιώντας τον αντίχειρα του, στεκόμενος πίσω από το θύμα. Προηγουμένως όμως τον είχε πιάσει (ο δράστης) από το λαιμό με την παλάμη χρησιμοποιώντας τα δάχτυλα του χεριού του.

 Ο πατέρας του άτυχου στρατιώτη προσπαθεί με κάθε τρόπο να βρεθούν οι δράστες. Εμφανίζεται σε τηλεοπτικές εκπομπές και στα δελτία ειδήσεων. Τα λόγια του συγκινούν το πανελλήνιο: «Ό,τι κάνουμε πλέον, το κάνουμε για τα υπόλοιπα παιδιά που υπηρετούν ή πρόκειται να υπηρετήσουν στον Έβρο. Για μένα η ζωή έχει τελειώσει. Θα σας κυνηγήσω μέχρι το τέλος. Μόνο έτσι θα γλιτώσουν τα παλικάρια μας στον Έβρο. Σε περίοδο ειρήνης είναι αδύνατον να χάνουν τη ζωή τους οι στρατιώτες μας». Σε χρόνο ρεκόρ αλλάζει και η ανακοίνωση του Γενικού Επιτελείου Στρατού για τα αίτια θανάτου. Από φυσικά αίτια μετατρέπονται σε εγκληματική ενέργεια. Αμέσως δίνεται εντολή στο Στρατοδικείο της Ξάνθης να αρχίσουν οι έρευνες για τις συνθήκες θανάτου. Ως βασικός ένοχος κρίνεται ο άνθρωπος που έδωσε την εντολή στον στρατιώτη να αποχωρήσει από την άσκηση και να επιστρέψει στο στρατόπεδο την μοιραία εκείνη μέρα. Ο κατηγορούμενος είναι μέλος κυκλώματος εμπορίας ναρκωτικών και γνώστης πολεμικών τεχνών. Το στρατοδικείο τον αθωώνει λόγω ανεπάρκειας στοιχείων. Ξεκινούν νέα δικαστήρια και με τις εκ διαμέτρου αντίθετες γνωματεύσεις των ιατροδικαστών της Αλεξανδρούπολης και των Αθηνών γίνεται εκταφή του νεκρού στρατιώτη. Το διάστημα αυτό η οικογένεια του θύματος δέχεται συνεχώς απειλητικά τηλεφωνήματα ενώ ανώτατοι αξιωματικοί του στρατού τους συμβουλεύουν να μην τα βάζουν με το στρατό γιατί θα το μετανιώσουν. Μέσα σε όλα αυτά, εμφανίζεται στο ίντερνετ κάποιος που θέλει για λόγους ασφαλείας να διατηρήσει την ανωνυμία του, που ισχυρίζεται ότι το Ρωμιόπουλο τον σκότωσε η τοπική μαφία των ναρκωτικών. Οι έμποροι συχνά προσπαθούσαν να εκφοβίσουν τους φαντάρους, πετώντας τους πέτρες ή πυροβολώντας στον αέρα έξω από τα φυλάκια, ελπίζοντας ότι έτσι θα μπορούσαν να δράσουν ανενόχλητοι στο ποτάμι και να περνάν τις τεράστιες ποσότητες ναρκωτικών. Η ιστορία λέει ότι υπεύθυνος για τη δολοφονία ήταν ένας σεσημασμένος κάτοικος Διδυμότειχου , με δίκες για υποθέσεις ναρκωτικών, χωρίς καμία φυλάκιση ωστόσο.

 Μετά από τόσα χρόνια κανείς δεν έμαθε τι πραγματικά είχε γίνει ενώ όσοι είχαν σχέση με την υπόθεση, φαντάροι και αξιωματικοί, μετατέθηκαν αμέσως σε άλλες μονάδες. Τελικά τι πραγματικά συνέβη στον άτυχο νέο; Βρέθηκε σε λάθος σημείο την λάθος στιγμή και θέλησαν να του κλείσουν το στόμα γιατί κάτι είδε; Έπεσε θύμα “κυκλώματος λαθρεμπόρων ναρκωτικών και δουλεμπορίας που έχουν άκρες και μέσα στη μονάδα όπου υπηρετούσε”, όπως ισχυρίζεται ο πατέρας; Αν κάποιος διαβάσει τα τελευταία λόγια του άτυχου φαντάρου σε τηλεφωνική συνομιλία που είχε με την μητέρα του μία μέρα πριν χαθεί θα μπορέσει να βγάλει τα συμπεράσματα του.

 “Μάνα μου, είμαι καλά, αλλά έχω δει πολλά, όταν πάρω άδεια θα ‘ρθώ να σας τα πω. Τα γράφω στο ημερολόγιό μου. Εδώ γίνεται χαμός. Δεν μπορώ να τα πω από το τηλέφωνο. Το βράδυ θα πάω περιπολία και αύριο έχουμε άσκηση. Μην ανησυχείς… Δεν έλαβα χρήματα. Τα έστειλες τα χρήματα; Εντάξει; Θα σου ξανατηλεφωνήσω σύντομα”.

 

ΣΤΑΔΙΟΥ 2010: Η ΚΟΛΑΣΗ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Ήταν 5 Μαΐου του 2010. Τα συνδικάτα (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ) καθώς και τοπικές οργανώσεις πρωτοβάθμιων σωματείων έχουν καλέσει σε γενική απεργία και διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν ίσως η μαζικότερη συγκέντρωση κατά του Μνημονίου από ανθρώπους όλων των ηλικιών. Η πορεία ήταν μία από τις μεγαλύτερες που έχουν καταγραφεί στην πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας, με τον αριθμό των διαδηλωτών να εκτιμάται μεταξύ 120.000 και 150.000. Ορισμένοι ωστόσο κάνουν λόγο ακόμη και για 300.000. Τα επεισόδια και oi φασαρίες δεν άργησαν να αρχίσουν ανάμεσα σε μερίδα διαδηλωτών και δυνάμης της αστυνομίας. Εν μέσω επεισοδίων τρία άτομα με καλυμμένα το πρόσωπο τους έσπασαν την κεντρική είσοδο της Marfin Bank και πέταξαν στο εσωτερικό μία βόμβα μολότοφ και αμέσως ένα μπουκάλι βενζίνη με αποτέλεσμα να τυλιχτεί η τράπεζα στις φλόγες. Στο εσωτερικό της τράπεζας εργάζονταν οχτώ άτομα εκ των οποίων τα πέντε μπόρεσαν και σώθηκαν με αναπνευστικά προβλήματα. Οι υπόλοιποι τρείς βρήκαν τραγικό θάνατο που οφείλονταν από τις αναθυμιάσεις και τον πυκνό καπνό που είχε δημιουργηθεί.

  Η Παρασκευή Ζούλια (35 ετών), η Αγγελική Παπαθανασοπούλου (32 ετών και εγκυμονούσα) και ο Επαμεινώνδας Τσακάλης (36 ετών) ήταν οι τρεις άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους. Όπως έγινε γνωστό, ο άνδρας βρέθηκε νεκρός στο κλιμακοστάσιο μεταξύ πρώτου και δευτέρου ορόφου. Η μία γυναίκα σε γραφείο του δευτέρου ορόφου, ενώ η τελευταία κοντά στο μπαλκόνι. Οι τρείς άτυχοι νέοι βρήκαν τραγικό και βασανιστικό θάνατο αφού καίγονταν ζωντανοί. Ένα γεγονός που συγκλόνισε ολόκληρη την Ελλάδα και απασχόλησε τα ξένα μαζικής ενημέρωσης για μέρες. Στο σημείο βρέθηκε και ο επικεφαλής της Marfin Αντρέας Βγενόπουλος στον οποίο οι συγκεντρωμένοι εκτόξευσαν μπουκάλια εναντίον του. Μετά την αποχώρηση του οι δυνάμεις των ΜΑΤ έκαναν χρήση δακρυγόνων και η περιοχή γύρω από την τράπεζα αποκλείστηκε.

  Το πόρισμα το οποίο βγήκε καταλόγισε στην τράπεζα πολλές παραλείψεις. Το προσωπικό δεν είχε ποτέ εκπαιδευτεί στην χρήση των πυροσβεστήρων, η έξοδος κινδύνου ήταν κλειδωμένη και άνοιγε μόνο με την χρήση τηλεχειριστηρίου που βρίσκονταν σε άλλο χώρο. Επίσης δεν διέθετε το απαιτούμενο από τον νόμο πιστοποιητικό πυρασφάλειας και δεν είχε γίνει ποτέ άσκηση εκκένωσης του κτηρίου.
  
 Στις 21 Σεπτεμβρίου 2015 αναβλήθηκε η δίκη των δυο κατηγορουμένων που φέρονται ότι εμπλέκονταν στην εμπρηστική επίθεση στο υποκατάστημα της Marfin στη Σταδίου, όπου έχασαν τη ζωή τους τρεις υπάλληλοι, καθώς και στην επίθεση στο βιβλιοπωλείο Ιανός που έγινε την ίδια ημέρα, στις 5 Μαΐου 2010. Η δίκη των δύο κατηγορουμένων είχε προσδιοριστεί αρχικά για τις 9/12/2013 αλλά δόθηκε αναβολή για τις 14/5/2014 κατόπιν αιτήματος του συνηγόρου της πολιτικής αγωγής που επικαλέστηκε κώλυμα και παρά την επιθυμία των κατηγορουμένων να προχωρήσει η διαδικασία στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας. Τελικά η δίκη αναβλήθηκε λόγω της αποχής των δικηγόρων και θα πραγματοποιούνταν στις 21 Σεπτεμβρίου του 2015. Οι δύο κατηγορούμενοι για τον εμπρησμό στη Μαρφίν κατηγορούνται με την πρακτική των ποσοστιαίων αναγνωρίσεων υπόπτων από αυτόπτες μάρτυρες καθώς και των «προσομοιώσεων» στις οποίες στηρίζονται κατά βάση και οι δύο δικογραφίες. Και οι δύο κατηγορούμενοι είναι ελεύθεροι, καθώς μετά τις απολογίες τους δεν είχαν κριθεί προφυλακιστέοι ακριβώς εξαιτίας του γεγονότος ότι τα στοιχεία που τους ενέπλεξαν βασίζονταν σ' αυτή την επισφαλή για την ορθή διαλεύκανση εγκλημάτων μέθοδο. Ο ένας εκ των εμπλεκομένων, 33χρονος ομογενής που κατηγορείται σε βαθμό κακουργήματος για την έκρηξη στο βιβλιοπωλείο, αφέθηκε ελεύθερος μετά την απολογία του, με σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα, με επιβολή περιοριστικών όρων καθώς, όπως έγινε γνωστό, οι μάρτυρες, οι καταθέσεις των οποίων έπαιξαν καθοριστικό ρόλο  πήραν πίσω τις «αναγνωρίσεις». Η μεν εισαγγελέας προφυλακίσεως τον «ήθελε» στη φυλακή, ενώ ο ανακριτής που χειριζόταν την υπόθεση έκρινε ότι δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις για να διαταχθεί η προσωρινή κράτηση. Ως στοιχεία υποστηρικτικά της γνωμοδότησής της η εισαγγελική λειτουργός ανέφερε δύο καταθέσεις αστυνομικών, οι οποίοι συσχετίζοντας φωτογραφικό υλικό και μαρτυρίες αυτοπτών κατέληξαν ότι ο κατηγορούμενος «προσομοιάζει» με αυτόν που πέταξε τη μολότοφ μέσα στην τράπεζα.Τελικά και αυτός ο κατηγορούμενος αφέθηκε ελεύθερος καθώς το δικαστικό συμβούλιο που κλήθηκε να άρει τη διαφωνία ανακριτή-εισαγγελέα αποφάνθηκε υπέρ της άποψης του πρώτου.

  Απ' την πλευρά του ο ίδιος ο κατηγορούμενος, που αρνείται την εμπλοκή του, είχε απαντήσει στις κατηγορίες ότι: «Σε καμία από τις φωτογραφίες που κατά την αστυνομία έχουν ληφθεί τη στιγμή του συμβάντος και εμφανίζουν τους δράστες δεν φαίνομαι εγώ ή έστω κάποιος που να μου προσομοιάζει».  «Από το σύνολο των φωτογραφιών αλλά και τις καταθέσεις των μαρτύρων που υποδεικνύουν τους φερόμενους ως δράστες περιγράφοντας τις ενδυμασίες τους προκύπτει πέραν πάσης αμφιβολίας το ότι δεν έχω καμία ανάμειξη». Σε συγκεκριμένες φωτογραφίες που βρίσκονται στη δικογραφία εμφανίζεται ο ίδιος με τα ρούχα που περιέγραψε ότι φορούσε και η λήψη είναι από κάμερα τράπεζας στην πλατεία Ομονοίας. Σημειώνεται ότι η αρμόδια υπηρεσία της Ασφάλειας απαντώντας σε σχετικό αίτημα του ανακριτή, ανέφερε ότι δεν υπάρχει δυνατότητα ταυτοποίησης της φωτογραφίας του δράστη (από κάμερα έξω από τη Μarfin) με φωτογραφία του κατηγορούμενου από κάμερα τράπεζας στην Ομόνοια (δηλαδή πολύ μακρύτερα από το σημείο του συμβάντος).

 Έτσι τελείωσε και ξεχάστηκε μία τραγωδία με θύματα τρείς νέους ανθρώπους και ένα αγέννητο παιδί στην κοιλιά της άτυχης Αγγελικής. Δεν τιμωρήθηκε κανείς και αυτό γεννά αμέτρητα και αναπάντητα ερωτήματα προς τους πολιτικούς της χώρας. Τα λόγια των δολοφόνων:<< Να καείτε, να καείτε γιατί κι εσείς σε τράπεζα δουλεύετε>> λένε πολλά για τον κίνδυνο που επικρατεί στην χώρα. Τα λόγια της άτυχης Αγγελικής: << Δεν μπορώ να σου μιλήσω άλλο πνίγομαι>> προς τον σύζυγο της πριν αφήσει την τελευταία της πνοή ραγίζουν καρδιές.

ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ

 Ο Τζέμπσον μεγάλωσε με θετούς γονείς, στην βόρεια Αγγλία. Από μικρός έδειξε ότι δεν θα πάρει τον σωστό δρόμο. Οι ίδιοι, οι θετοί γονείς, πίστευαν ότι μία καλή λύση ήταν η στρατιωτική καριέρα. Για οχτώ χρόνια υπηρετούσε τον Αγγλικό στρατό αλλά όμως δεν άλλαξε τίποτα στον χαρακτήρα του. Τα παράτησε και άρχιζε να ζει από μικροκλοπές και απάτες, έκανε χρήση ναρκωτικών και είχε γίνει αλκοολικός. Εκτός απ'όλα αυτά την ίδια χρονιά βγήκαν από μέσα του οι φρικιαστικές ανώμαλες τάσεις του.