Στην Ελλάδα της περιόδου 1941-1944 από την πρώτη μέρα της Κατοχής η εξουσία δεν βρίσκονταν ούτε στα χέρια των Ιταλών που έλεγχαν το 70% της επικρατείας ουτε στους Έλληνες δωσίλογους που μετέφεραν στον πληθυσμό τις απαιτήσεις των κατακτητών.Βρίσκονταν στους Γερμανούς.Στον επινίκειο λόγο του στο Ράιχσταγκ,στης 4 Μαΐου 1941,ο Χίτλερ εξήγησε πως:
<<Απέναντι στον ηττημένο,άτυχο ελληνικό λαό αισθανόμαστε συμπόνοια. Είναι θύμα του βασιλιά του και μιας μικρής,τυφλωμένης ηγεσίας. Πολέμησε ωστόσο με τόσο πείσμα,που δεν μπορεί να μην του αναγνωριστεί η εκτίμηση ακόμα και από τους αντιπάλους του. Η ιστορική δικαιοσύνη επιτάσσει να παραδεχτούμε πως,από όλους τους αντιπάλους των Βαλκανίων,ο Έλληνας στρατιώτης πολέμησε με μεγαλύτερο φανατισμό >>( Λόγος Αδόλφου Χίτλερ Μαΐου 4/5/1941).
Η αντιμετώπιση των Ελλήνων από τους Ναζί,τουλάχιστον το πρώτο διάστημα της κατοχής,ήταν διαφορετική από εκείνη προς τους πληθυσμούς των άλλων βαλκανικών χωρών. Οι Έλληνες για τους Γερμανούς δεν ήταν "Σλάβοι"και τα επαινετικά λόγια του Χίτλερ και πολλών Γερμανών στρατιωτών για τον ελληνικό στρατό συνέπλεαν με την ένδοξη εικόνα της Αρχαίας Ελλάδας που κατείχε κεντρική θέση στις φυλετικές θεωρίες του Γ'Ράιχ,κυρίως ως παραδείγματα πολεμικής αρετής.
<<Απέναντι στον ηττημένο,άτυχο ελληνικό λαό αισθανόμαστε συμπόνοια. Είναι θύμα του βασιλιά του και μιας μικρής,τυφλωμένης ηγεσίας. Πολέμησε ωστόσο με τόσο πείσμα,που δεν μπορεί να μην του αναγνωριστεί η εκτίμηση ακόμα και από τους αντιπάλους του. Η ιστορική δικαιοσύνη επιτάσσει να παραδεχτούμε πως,από όλους τους αντιπάλους των Βαλκανίων,ο Έλληνας στρατιώτης πολέμησε με μεγαλύτερο φανατισμό >>( Λόγος Αδόλφου Χίτλερ Μαΐου 4/5/1941).
Η αντιμετώπιση των Ελλήνων από τους Ναζί,τουλάχιστον το πρώτο διάστημα της κατοχής,ήταν διαφορετική από εκείνη προς τους πληθυσμούς των άλλων βαλκανικών χωρών. Οι Έλληνες για τους Γερμανούς δεν ήταν "Σλάβοι"και τα επαινετικά λόγια του Χίτλερ και πολλών Γερμανών στρατιωτών για τον ελληνικό στρατό συνέπλεαν με την ένδοξη εικόνα της Αρχαίας Ελλάδας που κατείχε κεντρική θέση στις φυλετικές θεωρίες του Γ'Ράιχ,κυρίως ως παραδείγματα πολεμικής αρετής.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΑΒΡΟΤΗΤΩΝ: Οι γερμανικές αβρότητες σταμάτησαν με την εμφάνιση των πρώτων πράξεων αντίστασης. Στα τέλη Μαΐου του 1941 μετά την αιματηρή αεραποβατικής επιχείρησης merkur(=Ερμής) για την κατάληψη της Κρήτης,οι Γερμανοί διαπίστωσαν με έκπληξη ότι ο άμαχος πληθυσμός είχε συμμετάσχει ενεργά στις μάχες. Στης 2 Ιουνίου,δύο μέρες μετά την κατάληψη της Κρήτης,εκτελέστηκαν 19 άοπλοι χωρικοί στο Κοντομαρί Χανίων γιατί σε ένα χωράφι είχε βρεθεί το πτώμα ενός Γερμανού αξιωματικού,την ίδια μέρα έλαβαν χώρα ομαδικές εκτελέσεις στα χωριά Αδελε(18 άνδρες)και στο Πατελάρι Κυδωνίας(11 άνδρες),ενώ το χωριό Κάνδανος θα αναγραφεί πρώτο στόν κατάλογο των μαρτυρικών ελληνικών χωριών όταν θα πυρποληθεί και στην συνέχεια θα ισοπεδωθεί σε αντίποινα για τη δολοφονία Γερμανών οπλιτών.
ΣΦΑΓΕΣ ΣΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Οι πρώτες ένοπλες εξεγέρσεις στην Μακεδονία αντιμετωπίστηκαν με απάνθρωπη σκληρότητα που αποκάλυψε το αληθινό πρόσωπο της ναζιστικής κατοχής. Τα γεγονότα στην Ελλάδα πήραν τον δρόμο του αίματος τον φθινόπωρο του 1941 όταν εμφανίστηκαν οι πρώτες ομάδες ανταρτών,οι οποίες αντιμετωπίστηκαν από τις βουλγαρικές και γερμανικές αρχές με εκστρατείες στην ύπαιθρο και μαζική εξόντωση αμάχων πολιτών. Τα αντίποινα των Γερμανών ήταν εξαιρετικά σκληρά.
Στης 29 Σεπτεμβρίου Γερμανοί στρατιώτες εκτέλεσαν 27 κατοίκους στην επαρχία Βισαλτίας Σερρών. Επίσης μεραρχία πεζικού κατέστρεψαν όλα τα χωριά της Νιγρίτας Σερρών. Στις 12 Οκτωβρίου 1941 ο γερμανικός στρατός περικύκλωσε το Άνω και Κάτω Κερδύλλιο καίγοντας σπίτια. Στις 17 Οκτωβρίου τα ξημερώματα,τα Κερδύλλια δέχθηκαν ξανά επίθεση από τους γερμανούς οι οποίοι συνέλαβαν όλους τους άνδρες από 16 έως 60 ετών. Στις εννέα το πρωί όλοι οι άνδρες εκτελέστηκαν. Εξαιρέθηκαν μόνο 17 άτομα στο Άνω Κερδύλλιο και 10 στο Κάτω Κερδύλλιο μόνο και μόνο για να θάψουν τα πτώματα.
Εκτός από το Άνω και το Κάτω Κερδύλλιο την οργή κατακτητών πλήρωσαν και τα χωριά Κλειστό,Κυδωνιά και Αμπελόφυτο Κιλκίς όπου θα εκτελεστούν οι άνδρες 16-60 ετών. Ο κύκλος του αίματος θα κλείσει στο Μεσόβουνο της επαρχιας Εορδαίας, 25 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Πτολεμαΐδας. Τα ξημερώματα της 23ης Οκτωβρίου περίπου 800 Γερμανοί με βαρύ οπλισμό ισοπέδωσαν το χωριό το οποίο θρήνησε 145 νεκρούς και ανακηρύχθηκε " νεκρή ζώνη". Το σύνολο των θυμάτων για τα τέλη του 1941 ήταν 452 εκτελεσμένοι και 68 συλληφθέντες .
Η ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΗΣ 17ΧΡΟΝΗΣ ΤΟΤΕ ΑΝΝΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ: Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1944 η Άννα Κωνσταντινίδου είδε τον πατέρα της να χάνεται μπροστά στα μάτια της όταν προσπάθησε να βοηθήσει έναν συγχωριανό του. Τις σκηνές της μαζικής εκτέλεσης,στα Γιαννιτσά Πέλλας,δεν έσβησαν ποτέ από την μνήμη της. Η ίδια λέει: << Ήταν Ιούλιος του 1944 και ο δήμαρχος ζήτησε από τον πατέρα μου να εργαστώ στο γερμανικό φρουραρχείο ως διερμηνέας γιατί των πίεσαν οι Γερμανοί να έχουν κάποιον για να συνεννοούνται με τους κατοίκους. Πήγαινα στης 9 και έφευγα στης 2, στο φρουραρχείο οι Γερμανοί δίναν άδεια στους πολίτες για τις μετακινήσεις τους.
Τον Σεπτέμβριο του 1944 οι Γερμανοί ήξεραν οτι θα έχαναν τον πόλεμο. Με διέταξαν να πάω στο Κομαντατούρ στο σπίτι της οικογένειας Πουργιάζη . Ήταν περίπου 3 μ.μ και κατά της 8 μ.μ βλέπουμε να μεταφέρουν πάνω σε ένα καμιόνι γεμάτο με στρατιώτες και τα όπλα παρατεταμένα τον οδοντοτεχνίτη Μανώλη Τσιρέλη. Είχε νυχτώσει, όταν έβγαλαν τον Τσιρέλη από την φυλακή και τον έβαλαν σε ένα κλειστό φορτηγό. Εγώ με την οικογένεια Πουργιάζη μείναμε χωρίς καθόλου ύπνο όλο το βράδυ. Την άλλη μέρα το πρωί άρχισαν να έρχονται άνδρες της πόλης κυνηγημένοι από τα Τάγματα Ασφαλείας,ντυμένοι με γερμανικές στολές. Τους χτυπούσαν και τους διέταζαν να συγκεντρωθούν στο προαύλιο του σχολείο. Σε λίγη ώρα μαζεύτηκαν χιλιάδες άνδρες.>>
<< Στην αρχή φώναξαν μερικά ονόματα, άρχισαν να τους χτυπούν με ρόπαλα. Παραμορφωμένοι από το ξύλο σε άμορφη μάζα τους πυροβολούσαν και τους αποτέλειωναν. Αφού σκότωσαν μερικούς, φώναξαν να σηκωθούν οι φουρναραίοι. Τους έδωσαν εντολή να πάνε να ψήσουν ψωμί για τον στρατό τους. Τις εκτελέσεις τις έκαναν οι ταγματασφαλίτες και οι γερμανοί απλώς φωτογράφιζαν τα γεγονότα. Μετά φώναξαν μια άλλη ομάδα ανθρώπων ,τους έδωσαν φτυάρια και κασμάδες και τους διέταζαν να σκάψουν έναν μεγάλο λάκκο. Το μακελειό συνεχίστηκε. Ένας ένας περνούσε από την διαδικασία του ξύλου και μετά τους αποτέλειωναν. Τους έσερναν από τα πόδια και τους έριχναν στον μεγάλο λάκκο που είχαν σκάψει οι προηγούμενοι.
Σκότωσαν πολλούς, δεν ξέρω πόσους. Ξαφνικά βλέπω τον Μάξιμο Παπαδόπουλο να ξεπετιέται μέσα από τον ομαδικό λάκκο,λαβωμένος στο κεφάλι και να τρέχει τρεκλίζοντας προς τον διοικητή φωνάζοντας:" Δεν θέλω να πεθάνω! Δεν έκανα τίποτα κακό!Είμαι νέος ακόμα!". Σου σπάραζε την καρδιά η κραυγή του. Σ'αυτό το σημείο βλέπω εναν άντρα ψηλό και αποφασιστικό να σηκώνεται από το πλήθος. Άργησα να τον γνωρίσω, ήταν ο πατέρας μου. Προχώρησε μπροστά στον διοικητή και του είπε:"Εγγυώμαι εγώ γι'αυτό το παιδί,είναι καλό παιδί". Δεν πρόλαβε να πει πολλά και τον άρπαξε ένας ταγματασφαλίτης και τον έσυρε στον ομαδικό λάκκο. Σαν τρελή έτρεξα στον διοικητή να τον παρακαλέσω να σώσει τον πατέρα μου. Μάταια όμως.... Ο πατέρας μου ήταν ο τελευταίος ή από τους τελευταίους που σκότωσαν...>>΄
ΠΗΓΗ:ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ''ΕΘΝΟΣ'':Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ
Στης 29 Σεπτεμβρίου Γερμανοί στρατιώτες εκτέλεσαν 27 κατοίκους στην επαρχία Βισαλτίας Σερρών. Επίσης μεραρχία πεζικού κατέστρεψαν όλα τα χωριά της Νιγρίτας Σερρών. Στις 12 Οκτωβρίου 1941 ο γερμανικός στρατός περικύκλωσε το Άνω και Κάτω Κερδύλλιο καίγοντας σπίτια. Στις 17 Οκτωβρίου τα ξημερώματα,τα Κερδύλλια δέχθηκαν ξανά επίθεση από τους γερμανούς οι οποίοι συνέλαβαν όλους τους άνδρες από 16 έως 60 ετών. Στις εννέα το πρωί όλοι οι άνδρες εκτελέστηκαν. Εξαιρέθηκαν μόνο 17 άτομα στο Άνω Κερδύλλιο και 10 στο Κάτω Κερδύλλιο μόνο και μόνο για να θάψουν τα πτώματα.
Εκτός από το Άνω και το Κάτω Κερδύλλιο την οργή κατακτητών πλήρωσαν και τα χωριά Κλειστό,Κυδωνιά και Αμπελόφυτο Κιλκίς όπου θα εκτελεστούν οι άνδρες 16-60 ετών. Ο κύκλος του αίματος θα κλείσει στο Μεσόβουνο της επαρχιας Εορδαίας, 25 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Πτολεμαΐδας. Τα ξημερώματα της 23ης Οκτωβρίου περίπου 800 Γερμανοί με βαρύ οπλισμό ισοπέδωσαν το χωριό το οποίο θρήνησε 145 νεκρούς και ανακηρύχθηκε " νεκρή ζώνη". Το σύνολο των θυμάτων για τα τέλη του 1941 ήταν 452 εκτελεσμένοι και 68 συλληφθέντες . Η ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΗΣ 17ΧΡΟΝΗΣ ΤΟΤΕ ΑΝΝΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ: Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1944 η Άννα Κωνσταντινίδου είδε τον πατέρα της να χάνεται μπροστά στα μάτια της όταν προσπάθησε να βοηθήσει έναν συγχωριανό του. Τις σκηνές της μαζικής εκτέλεσης,στα Γιαννιτσά Πέλλας,δεν έσβησαν ποτέ από την μνήμη της. Η ίδια λέει: << Ήταν Ιούλιος του 1944 και ο δήμαρχος ζήτησε από τον πατέρα μου να εργαστώ στο γερμανικό φρουραρχείο ως διερμηνέας γιατί των πίεσαν οι Γερμανοί να έχουν κάποιον για να συνεννοούνται με τους κατοίκους. Πήγαινα στης 9 και έφευγα στης 2, στο φρουραρχείο οι Γερμανοί δίναν άδεια στους πολίτες για τις μετακινήσεις τους.
Τον Σεπτέμβριο του 1944 οι Γερμανοί ήξεραν οτι θα έχαναν τον πόλεμο. Με διέταξαν να πάω στο Κομαντατούρ στο σπίτι της οικογένειας Πουργιάζη . Ήταν περίπου 3 μ.μ και κατά της 8 μ.μ βλέπουμε να μεταφέρουν πάνω σε ένα καμιόνι γεμάτο με στρατιώτες και τα όπλα παρατεταμένα τον οδοντοτεχνίτη Μανώλη Τσιρέλη. Είχε νυχτώσει, όταν έβγαλαν τον Τσιρέλη από την φυλακή και τον έβαλαν σε ένα κλειστό φορτηγό. Εγώ με την οικογένεια Πουργιάζη μείναμε χωρίς καθόλου ύπνο όλο το βράδυ. Την άλλη μέρα το πρωί άρχισαν να έρχονται άνδρες της πόλης κυνηγημένοι από τα Τάγματα Ασφαλείας,ντυμένοι με γερμανικές στολές. Τους χτυπούσαν και τους διέταζαν να συγκεντρωθούν στο προαύλιο του σχολείο. Σε λίγη ώρα μαζεύτηκαν χιλιάδες άνδρες.>>
<< Στην αρχή φώναξαν μερικά ονόματα, άρχισαν να τους χτυπούν με ρόπαλα. Παραμορφωμένοι από το ξύλο σε άμορφη μάζα τους πυροβολούσαν και τους αποτέλειωναν. Αφού σκότωσαν μερικούς, φώναξαν να σηκωθούν οι φουρναραίοι. Τους έδωσαν εντολή να πάνε να ψήσουν ψωμί για τον στρατό τους. Τις εκτελέσεις τις έκαναν οι ταγματασφαλίτες και οι γερμανοί απλώς φωτογράφιζαν τα γεγονότα. Μετά φώναξαν μια άλλη ομάδα ανθρώπων ,τους έδωσαν φτυάρια και κασμάδες και τους διέταζαν να σκάψουν έναν μεγάλο λάκκο. Το μακελειό συνεχίστηκε. Ένας ένας περνούσε από την διαδικασία του ξύλου και μετά τους αποτέλειωναν. Τους έσερναν από τα πόδια και τους έριχναν στον μεγάλο λάκκο που είχαν σκάψει οι προηγούμενοι.
Σκότωσαν πολλούς, δεν ξέρω πόσους. Ξαφνικά βλέπω τον Μάξιμο Παπαδόπουλο να ξεπετιέται μέσα από τον ομαδικό λάκκο,λαβωμένος στο κεφάλι και να τρέχει τρεκλίζοντας προς τον διοικητή φωνάζοντας:" Δεν θέλω να πεθάνω! Δεν έκανα τίποτα κακό!Είμαι νέος ακόμα!". Σου σπάραζε την καρδιά η κραυγή του. Σ'αυτό το σημείο βλέπω εναν άντρα ψηλό και αποφασιστικό να σηκώνεται από το πλήθος. Άργησα να τον γνωρίσω, ήταν ο πατέρας μου. Προχώρησε μπροστά στον διοικητή και του είπε:"Εγγυώμαι εγώ γι'αυτό το παιδί,είναι καλό παιδί". Δεν πρόλαβε να πει πολλά και τον άρπαξε ένας ταγματασφαλίτης και τον έσυρε στον ομαδικό λάκκο. Σαν τρελή έτρεξα στον διοικητή να τον παρακαλέσω να σώσει τον πατέρα μου. Μάταια όμως.... Ο πατέρας μου ήταν ο τελευταίος ή από τους τελευταίους που σκότωσαν...>>΄
ΠΗΓΗ:ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ''ΕΘΝΟΣ'':Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ
