ΕΤΟΣ 1992: ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ.

Η Αλεξανδρούπολη

Ο Πασχάλης ζούσε στην Αλεξανδρούπολη μαζί με την οικογένεια του. Τελείωσε το λύκειο με επιτυχία και έπειτα σπούδασε στο ΤΕΙ Φλώρινας. Το 1992 αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα και να ταξιδέψει στην πρωτεύουσα για μία καλύτερη ζωή. Βρίσκει δουλειά στο περιστέρι σε εργοστάσιο πλαστικών δίπλα από εκεί που νοίκιαζε το σπίτι του. Με τον καιρό έβλεπε πράγματα που δεν του άρεσαν μέσα εκεί ώσπου έφτασε στο σημείο να τσακωθεί με τον ιδιοκτήτη του εργοστασίου  και να φύγει. Δεν ήθελε να ψάξει πουθενά αλλού για δουλειά. Τότε πήρε μία απόφαση που κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να την σκεφτεί.  Ήθελε να μην έχει επαφές με κανέναν, κόντρα στην κοινωνία που την είχε απορρίψει. Έτσι εγκαταλείπει φίλους και γνωστούς και κόβει  την επικοινωνία με τους συγγενείς και την οικογένεια του. Δεν έδινε σημεία ζωής σε κανέναν. Κοιμόταν σε ακατοίκητα σπίτια, ζητιάνευε και έτρωγε ό,τι έβρισκε. Οί γονείς του μετά από κάποιες μέρες άρχισαν να ανησυχούν γιατί δεν είχαν κανένα σημείο ζωής από τον γιό τους. Ρωτούσαν γνωστούς και φίλους μήπως είχε μιλήσει μαζί τους ο Πασχάλης αλλά η απάντηση όλων ήταν αρνητική.

Τότε πήραν την απόφαση να πάνε στο τοπικό αστυνομικό τμήμα και να δηλώσουν την εξαφάνιση του παιδιού τους. Δύο μέρες μετά την δήλωση της εξαφάνισης εντοπίζεται ένα πτώμα στην θαλάσσια περιοχή του Παλαιού Φαλήρου. Αμέσως από την αστυνομία ειδοποιούνται οι γονείς και ταξιδεύουν εσπευσμένα στην πρωτεύουσα για αναγνώριση. Το άγνωστο πτώμα είχε κάποια χαρακτηριστικά όμοια με αυτά που είχαν δώσει οι γονείς του Πασχάλη στην αστυνομία όπως και η ηλικία ήταν σχετικά κοντά. Φτάνοντας στο νεκροτομείο οι γονείς δεν μπόρεσαν να τον αναγνωρίσουν επειδή το πτώμα ήταν παραμορφωμένο και το πρόσωπο του είχε αλλοιωθεί. Πηγαίνουν και δεύτερη φορά στο νεκροτομείο αλλά τελικά φεύγουν, σχεδόν, σίγουροι ότι δεν είναι το παιδί τους. Εξάλλου αρνητική ήταν η απάντηση και της Εγκληματολογικής Υπηρεσίας που εξέτασε τα δακτυλικά αποτυπώματα.

 Οι γονείς επιστρέφουν στην Αλεξανδρούπολη. Δεν είχαν ησυχάσει όμως μέσα τους. Έβλεπαν ότι ο καιρός περνούσε αλλά κανένας δεν αναγνώρισε το πτώμα. Σκέφτονται κάποια σημάδια που είχε το παιδί τους, όπως ένα ράγισμα στο μπροστινό δόντι και το σημάδι από την εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας. Με αυτά τα στοιχεία αποφασίζουν για τελευταία φορά να ξανά ταξιδέψουν στην Αθήνα αποφασισμένοι να πάρουν μια σίγουρη απάντηση. Φτάνοντας στην Αθήνα ενημερώνονται ότι το πτώμα έχει ταφεί στο Γ' Νεκροταφείο της Νίκαιας. Αποφασίζουν να προχωρήσουν στην εκταφή του πτώματος με παρουσία προϊσταμένου της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών. Το πτώμα ετάφη με την ένδειξη << αγνώστων στοιχείων ταυτότητος>>. Τότε έρχεται το μεγάλο σοκ για την οικογένεια. Ο αγνοούμενος είχε και αυτός το ίδιο πρόβλημα με τον Πασχάλη στο μπροστινό δόντι, όπως και ουλή από εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας!!! Μετά από αυτά τα ευρήματα η υπόθεση παίρνει νέα τροπή. Ο πατέρας δεν πείθεται εκατό τοις εκατό ότι ο γιός του είναι νεκρός αλλά το δέχτηκε με όσα του έλεγε ο ιατροδικαστής. Τον ξανά θάβουν και από εκείνη την μέρα οι γονείς περιποιούνται τον τάφο του άγνωστου που τον θεωρούν παιδί τους. Κάνουν μνημόσυνα και διαβάζουν ευχές στην μνήμη του. Για τρία χρόνια οι γονείς κάνουν το ταξίδι Αλεξανδρούπολη- Αθήνα για να περιποιηθούν τον τάφο, για τα ετήσια μνημόσυνα, για να ανάψουν το καντηλάκι του και οτιδήποτε άλλο μπορούν. Μετά το πέρας των τριών χρόνων κάνουν εκταφή των οστών μεταφέροντας τα στην Αλεξανδρούπολη σε νέο τάφο. Κυρίως η μάνα σχεδόν κάθε μέρα πήγαινε στο νεκροταφείο, άναβε το καντήλι και έκανε τρισάγια στο παιδί της.

 Εφτά χρόνια μετά και η οικογένεια έκλαιγε τον άδικο χαμό του παιδιού τους. Τον Δεκέμβριο του 2000 περιπολικό έκανε περιπολία στην περιοχή του Καματερού Αττικής. Σε κάποιο σημείο παρατηρούν έναν ταλαιπωρημένο νεαρό σε πολύ κακή κατάσταση. Του ζητάνε να έρθει μαζί τους στο Αστυνομικό Τμήμα του Καματερού για εξακρίβωση στοιχείων αφού μαζί του δεν είχε την ταυτότητα. Ο νεαρός στον Διοικητή του αστυνομικού τμήματος λέει τα πάντα. Το πόσο χρονών είναι, ποιοι είναι οι γονείς του, σε ποια περιοχή της Ελλάδας μεγάλωσε και τι έκανε μέχρι τώρα. Ο Διοικητής δίνει τα στοιχεία στα κεντρικά της αστυνομίας για να δει αν έχει απασχολήσει ξανά τις αρχές. Τότε παίρνει την απίστευτη απάντηση. Ότι αυτό το όνομα που έδωσε είναι νεκρό από τον Ιούνιο του 1993!!! Σοκ για τους αστυνομικούς και για τον ίδιο τον Πασχάλη που μαθαίνει ότι είναι πεθαμένος!!! Η επόμενη κίνηση του αξιωματικού της ασφάλειας ήταν να επικοινωνήσει με το αστυνομικό τμήμα της Αλεξανδρούπολης και να μιλήσει με τους γονείς του Πασχάλη. Η μητέρα του μόλις είχε γυρίσει από το νεκροταφείο και μετά από λίγη ώρα δέχεται τηλεφώνημα για να πάει στο τοπικό αστυνομικό τμήμα. Μιλάει με τον αξιωματικό του τμήματος Καματερού και του υπενθυμίζει ότι ο γιός της έχει πεθάνει εδώ και εφτά χρόνια. Εκείνη την στιγμή το ακουστικό πηγαίνει στον Πασχάλη και έχει επαφή με την μάνα του και τον πατέρα του. Τα πόδια όλων κόβονται από το απίστευτο γεγονός που συμβαίνει!!! Ο Πασχάλης που για εφτά χρόνια ήταν νεκρός και η οικογένεια του τον έκλαιγε πάνω από το μνήμα του, ήταν τελικά ζωντανός!!!!

 Γεμάτοι από χαρά οι γονείς φεύγουν κατευθείαν για την Αθήνα και για το Αστυνομικό Τμήμα Καματερού. Φτάνοντας εκεί αντικρίζουν τον γιό τους. Δεν πίστευαν αυτό που περνούσαν. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν αν είναι πραγματικότητα ή όνειρο τις στιγμές που ζούσαν εκείνη την ώρα. Αγκαλιές, κλάματα χαράς, φιλιά και ξανά αγκαλιές στο παιδί τους που ήταν σε άθλια κατάσταση. Όπως και ο Πασχάλης δεν πίστευε τα όσα ζούσε. Οι γονείς αφού περιποιήθηκαν το παιδί τους και ευχαρίστησαν τους αστυνομικούς ταξίδεψαν πάλι για την ιδιαίτερη πατρίδα τους την Αλεξανδρούπολη. Εφτά χρόνια θρήνος και στεναχώρια σε μία στιγμή και μόνο μετατράπηκαν σε χαρά και ευτυχία!!!

 Υπήρχε όμως ένα πτώμα που κάποια μάνα το έκλαιγε. Οι αρχές ασχολήθηκαν αρκετά με τον αγνοούμενο αλλά δεν βρέθηκε κανείς να τον ψάξει. Ίσως να ήταν κάποιος αλλοδαπός παράνομος μετανάστης που είχε κακή τύχη στην ζωή του. Πραγματικά μία συγκλονιστική ιστορία που μας δείχνει ότι η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια από εκεί που δεν το περιμένουμε. Και πόσο σοφή είναι η παροιμία:<< Όσα φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος>>!!