Ο Μανώλης Δουρής είναι ένα όνομα που προκαλεί φρίκη στην χώρα μας και έχει γίνει συνώνυμο με την λέξη "παιδεραστής". Ένα κτήνος, όπως χαρακτήρισε και ο ίδιος τον εαυτό του στην πρώτη κατάθεση, που δεν δίστασε να βιάσει και να σκοτώσει το ίδιο του το παιδί. Ο Δουρής ήταν άνθρωπος υπεράνω υποψίας εκ πρώτης όψεως, αλλά με πολλά ψυχολογικά προβλήματα.
Βετεράνος πολέμου που βρέθηκε στην Κύπρο και μετά στην Ερμιόνη. Εκεί αγάπησε μια γυναίκα και έφτιαξε μια μεγάλη οικογένεια, με πολλές στερήσεις, αφού δεν είχε σταθερή δουλειά. Ο άνθρωπος που ήταν ο βιαστής και ο δολοφόνος του ίδιου του παιδιού του. Η υπόθεση που βγήκε στο φώς τον Δεκέμβριο του 1993 σημάδεψε όσο καμιά άλλη τα Ελληνικά δικαστικά χρονικά. Όλα ξεκίνησαν στις 31 Δεκεμβρίου του 1993. Εκείνο το βράδυ, λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου, στο Αστυνομικό Τμήμα Κρανιδίου προσέρχεται ο, 40χρονος τότε, Μανώλης Δουρής με την σύζυγο του Γεωργία. Ένα ζευγάρι που δεν είχε απασχολήσει ποτέ κανέναν και ένας σύζυγος, οικογενειάρχης,ελαιοχρωματιστής, που ζούσε στην Ερμιόνη με την γυναίκα του και τα επτά παιδιά τους.
Ο Δουρής αναστατωμένος δηλώνει την εξαφάνιση του γιού του. Του 6χρονου Νίκου, ο οποίος έφυγε από το σπίτι το ίδιο απόγευμα και δεν είχε επιστρέψει ακόμα. Οι έρευνες ξεκινούν σύντομα από την Αστυνομία αλλά και από την ίδια οικογένεια όπως επίσης και από τους γείτονες που ψάχνουν παντού για ίχνη του παιδιού.Τα ξημερώματα Πρωτοχρονιάς ο Δουρής μαζί με ένα από τα παιδιά του βρίσκει το άψυχο σώμα του μικρού Νίκου, χτυπημένο και σεξουαλικά κακοποιημένο. Βρέθηκε κρυμμένο σε έναν μαντρότοιχο, σε μια αλάνα κοντά στο σπίτι της οικογένειας. Το σημείο που ανακαλύφθηκε ήταν ασύλληπτο. Μόνο ένας που " γνώριζε" θα έψαχνε εκεί.
Το πόρισμα του ιατροδικαστή Φίλιππου Κουτσαύτη ήταν ξεκάθαρο:<< Το θύμα υπέστη σεξουαλική κακοποίηση και πέθανε από ασφυξία>>. Ο δράστης είχε κλείσει την μύτη και το στόμα του μικρού παιδιού. Μυστήριο αποτελεί το γεγονός το πως το ανακάλυψαν οι γονείς σε εκείνο τι σημείο. Σε συνδυασμό με το " μητρώο" του Δουρή, που είχε νοσηλευτεί σε νοσοκομεία, ψυχιατρεία αλλά δεν μπορούσε να ξεπεράσει το βαρύ σοκ του πολέμου, οδηγούν τους αρμόδιους στις πρώτες υποψίες.Η δολοφονία του μικρού παιδιού σοκάρει όλη την Ελλάδα. Όλοι αναρωτιούνται ποιο κτήνος είναι αυτό που έκανε ένα τέτοιο έγκλημα. Στην γειτονιά του μικρού Νίκου οι κάτοικοι κοιτάζονται μεταξύ τους και σκέφτονται ότι ένα κτήνος ζει ανάμεσα τους.
Τα μικρά παιδιά σε όλη την Ελλάδα σταματούν να κυκλοφορούν μόνα τους στον δρόμο. Τραγική φιγούρα είναι ο πατέρας του Νίκου Δουρή. Χτυπιέται και κλαίει μπροστά στην κάμερα και στους φωτορεπόρτερ που σπεύδουν να καλύψουν την κηδεία του μικρού Νικολάκη. Οι αρχές παίρνουν καταθέσεις από συγγενείς, φίλους και γείτονες. Ο πατέρας καλείται σε διαδοχικές καταθέσεις. Πέφτει όμως σε αντιφάσεις. Κάπου εκεί καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Σε λίγες μέρες η υπόθεση στρέφεται ανοιχτά πλέον εναντίον στον πατέρα. Η σύλληψη του γίνεται νούμερο ένα στα ΜΜΕ της εποχής. Την ώρα που τον βάζουν στην κλούβα εκείνος φωνάζει << Φοβάμαι για την ζωή μου, θα με σκοτώσουν>>.
Όταν έρχεται η στιγμή να κατέβει από την κλούβα το πρόσωπο του είναι αλλοιωμένο. Είχε δεχθεί πολύ ξύλο με τους φύλακες και τους συνοδούς να δηλώνουν ότι δεν είχαν καταλάβει τι γινόταν και άργησαν να επέμβουν. Όλοι τον θέλουν νεκρό, αλλά ο νόμος είναι νόμος. Στην ομολογία του ο Δουρής θα πει:<< Με κυριεύει μια σπάνια ασθένεια. Με έπιαναν κρίσεις και δεν ήξερα τι έκανα. Ο καθένας στην θέση μου το ίδιο θα έκανε>>. Το άκουσμα των λέξεων " ο καθένας στην θέση μου το ίδιο θα έκανε" στην αρχή παγώνει τον κόσμο και μετά μεγαλώνει το μίσος εναντίον του. Ολοι απαιτούνε να αποδοθεί δικαιοσύνη ακόμα και να εφαρμοστεί η θανατική ποινή.
Οι μέρες περνούν και ο κόσμος σε όλη την Ελλάδα ζητάει την κρεμάλα στο κτήνος. Ο ίδιος λέει:<< Είμαι ένα μεγάλο κτήνος αφού κατάφεραν τα χέρια μου να κάνουν αυτό που έκαναν. Για εμένα δεν υπάρχει ούτε σωτηρία ούτε λύπηση, μόνο βασανισμός μέχρι να πεθάνω>>. Η δίκη ξεκινά στο Κακουργιοδικείο Κορίνθου. Αυτήν την φορά αλλάζει ρότα και κατηγορεί την σύζυγο του λέγοντας ότι είναι αθώος και αυτή με τον εραστή της σκότωσαν τον μικρό Νίκο. Το ιατροδικαστικό πόρισμα μπερδεύει ακόμα πιο πολύ τα πράγματα. Η υπόθεση μοιάζει με γόρδιο δεσμό. Στο άψυχο σώμα του παιδιού εντοπίζονται τρίχες γεννητικών οργάνων που δεν ανήκουν στον πατέρα.
Ο συνήγορος του Δουρή αναφέρει ότι πριν καταδικαστεί ο κατηγορούμενος δεν έγινε ψυχιατρική πραγματογνωμοσύνη κάτι που είχε ζητήσει η υπεράσπιση. Ούτε και έλεγχος DNA των τριχών που είχαν βρεθεί στο στόμα και στον πρωκτό του θύματος. Με ομοφωνία του Δικαστηρίου ο κατηγορούμενος κηρύσσεται ένοχος. Ποινή φυλάκισης ενός έτους για ασέλγεια, κάθειρξη είκοσι ετών για βιασμό, καθώς και ισόβια κάθειρξη για ανθρωποκτονία από πρόθεση με "ενδεχόμενο δόλο σε ήρεμη ψυχική κατάσταση".Ο κόσμος σιγά σιγά ηρεμεί. Η υπόθεση όμως δεν θα πάει σε δεύτερο βαθμό γιατί τους πρόλαβε όλους ο Δουρής που βρέθηκε κρεμασμένος από ένα καλώδιο στις εξωτερικές τουαλέτες των φυλακών.
Πολλοί ακόμα αμφιβάλλουν ότι πρόκειται για αυτοκτονία. Αυτοκτόνησε ή τον αυτοκτόνησαν; Η φυλακή άλλωστε έχει τους δικούς της νόμους και δεν επιτρέπουν εγκλήματα μικρών παιδιών. Εντύπωση πάντως προκάλεσε ότι η χήρα του Δουρή δήλωνε ότι ο σύζυγος της ήταν αθώος. Ότι τον αυτοκτόνησαν στην φυλακή γιατί έπρεπε να κλείσει η υπόθεση. Επίσης έλεγε ότι δύο αθώες ψυχές βρίσκονται στο χώμα και οι ένοχοι κυκλοφορούν ελεύθεροι. Τόνισε πως οι Αρχές ήξεραν τους ενόχους και πρόσθεσε ότι άνθρωπος που ήξερε πολλά για την υπόθεση δολοφονήθηκε στο σπίτι του το 2005. Η αστυνομία είχε πει ότι τον σκότωσαν Αλβανοί, κάτι για το οποίο εκείνη δεν πείστηκε ποτέ.....
