Το 1907 καταγράφεται η μεγαλύτερη μετανάστευση από την Ελλάδα στον Νέο Κόσμο. Μετά τις εξευτελιστικές διαδικασίες στη νήσο Έλις,αρχίζει για τους νεοφερμένους η περιπέτεια της επιβίωσης. Η εξακρίβωση του πραγματικού αριθμού των Ελλήνων που μετανάστευσαν κατά την πρώτη δεκαετία του αιώνα μας στις ΗΠΑ είναι πράγμα δύσκολο, αν όχι αδύνατο.
Κι αυτό,γιατί ένα τεράστιο μέρος όσων αναζήτησαν την τύχη τους στο Νέο Κόσμο προερχόταν όχι μόνο από την Ελληνική επικράτεια ,αλλά από την οθωμανική αυτοκρατορία,στα όρια της οποίας ανήκε ακόμα την εποχή εκείνη η Μακεδονία,η Ήπειρος και η Θράκη.Αδιευκρίνιστος είναι ακόμα και ο αριθμός των Ελλήνων που έφυγαν από την Κωνσταντινούπολη και τη Μκρά Ασία,καθώς και από άλλες περιοχές όπου ζούσε αλύτρωτος ελληνισμός. Σύμφωνα πάντως με κάποιες καταμετρήσεις επίσημες,το 1907 αφίχθηκαν στις ΗΠΑ 36.580 Έλληνες μετανάστες,έναντι 19.489 του 1906 και 21.489 του 1908.
Ο αριθμός αυτός θα ξεπεραστεί μόνο το 1913 και 1914 με 38.444 και 36.583 αντιστοίχως.Οι μαρτυρίες για τις συνθήκες που αντιμετώπιζαν οι συμπατριώτες μας μόλις έφταναν στις ΗΠΑ είναι αρκετά δραματικές. Μετά από ένα πολυήμερο εξαντλητικό ταξίδι έφθαναν στο λιμάνι της Νέας Υόρκης όπου έμελλαν να υποστούν μια επώδυνη και εξευτελιστική διαδικασία. Πιο συγκεκριμένα κατευθύνονταν στη νησίδα Έλις,όπου διαπιστώνονταν το αν πληρούν τις προϋποθέσεις του <<νόμου περί μεταναστεύσεως>>,αν δηλαδή είναι σωματικά υγιείς αλλά και <<υγειών αρχών>>. Με βάση τον νόμο αυτό,αποκλείοντας από το δικαίωμα εισόδου στην χώρα όσοι έπασχαν από σοβαρά νοσήματα,όπως φυματικοί,οι πνευματικά καθυστερημένοι,οι ψυχοπαθείς,οι γέροντες και οι ασυνόδευτοι ανήλικοι,καθώς επίσης και οι αναρχικοί,οι πόρνες και οι κάθε είδους εγκληματίες.
Οι σχετικές εξετάσεις γίνονταν με συνοπτικές και αυταρχικές διαδικασίες, στη διάρκεια των οποίων ο υποψήφιος μετανάστης δεν μπορούσε να υποβάλει ενστάσεις,μια και αγνοούσε την αγγλική γλώσσα. Και δεν ήταν και σπάνιες οι περιπτώσεις μεταναστών που κόβονταν γιατί έτσι απλώς αποφάσιζαν οι υπεύθυνη του Έλις. Μετά από αυτήν την διαδικασία εκείνοι που είχαν απορριφθεί οδηγούνταν πάλι στα πλοία για το πικρό ταξίδι της επιστροφής,αφήνοντας πίσω τους άλλα μέλη της οικογένειας τους,καθώς και τα όνειρα που είχαν στηρίξει σ'αυτήν την μετανάστευση.
Οι άλλοι οι <<τυχεροί >> έβγαιναν στην Νέα Υόρκη,άγνωστοι μεταξύ αγνώστων,για να ζητήσουν την τύχη τους. Από την στιγμή αυτή άρχιζε ένας νέος "Γολγοθάς"για τους μετανάστες που γρήγορα διαπίστωσαν ότι δεν είχαν φτάσει στην ποθούμενη <<Γή της Επαγγελίας>>,αλλά σ'ένα περιβάλλον στο οποίο πρέπει να παλέψεις σκληρά για την επιβίωση . Τέλος οι περισσότεροι αναζητούσαν καταφύγιο στις μεγαλουπόλεις,όπου υπήρχαν περισσότερες ευκαιρίες για μεροκάματο και συμπαγείς ελληνικές κοινότητες.
Κι αυτό,γιατί ένα τεράστιο μέρος όσων αναζήτησαν την τύχη τους στο Νέο Κόσμο προερχόταν όχι μόνο από την Ελληνική επικράτεια ,αλλά από την οθωμανική αυτοκρατορία,στα όρια της οποίας ανήκε ακόμα την εποχή εκείνη η Μακεδονία,η Ήπειρος και η Θράκη.Αδιευκρίνιστος είναι ακόμα και ο αριθμός των Ελλήνων που έφυγαν από την Κωνσταντινούπολη και τη Μκρά Ασία,καθώς και από άλλες περιοχές όπου ζούσε αλύτρωτος ελληνισμός. Σύμφωνα πάντως με κάποιες καταμετρήσεις επίσημες,το 1907 αφίχθηκαν στις ΗΠΑ 36.580 Έλληνες μετανάστες,έναντι 19.489 του 1906 και 21.489 του 1908.
Ο αριθμός αυτός θα ξεπεραστεί μόνο το 1913 και 1914 με 38.444 και 36.583 αντιστοίχως.Οι μαρτυρίες για τις συνθήκες που αντιμετώπιζαν οι συμπατριώτες μας μόλις έφταναν στις ΗΠΑ είναι αρκετά δραματικές. Μετά από ένα πολυήμερο εξαντλητικό ταξίδι έφθαναν στο λιμάνι της Νέας Υόρκης όπου έμελλαν να υποστούν μια επώδυνη και εξευτελιστική διαδικασία. Πιο συγκεκριμένα κατευθύνονταν στη νησίδα Έλις,όπου διαπιστώνονταν το αν πληρούν τις προϋποθέσεις του <<νόμου περί μεταναστεύσεως>>,αν δηλαδή είναι σωματικά υγιείς αλλά και <<υγειών αρχών>>. Με βάση τον νόμο αυτό,αποκλείοντας από το δικαίωμα εισόδου στην χώρα όσοι έπασχαν από σοβαρά νοσήματα,όπως φυματικοί,οι πνευματικά καθυστερημένοι,οι ψυχοπαθείς,οι γέροντες και οι ασυνόδευτοι ανήλικοι,καθώς επίσης και οι αναρχικοί,οι πόρνες και οι κάθε είδους εγκληματίες. Οι σχετικές εξετάσεις γίνονταν με συνοπτικές και αυταρχικές διαδικασίες, στη διάρκεια των οποίων ο υποψήφιος μετανάστης δεν μπορούσε να υποβάλει ενστάσεις,μια και αγνοούσε την αγγλική γλώσσα. Και δεν ήταν και σπάνιες οι περιπτώσεις μεταναστών που κόβονταν γιατί έτσι απλώς αποφάσιζαν οι υπεύθυνη του Έλις. Μετά από αυτήν την διαδικασία εκείνοι που είχαν απορριφθεί οδηγούνταν πάλι στα πλοία για το πικρό ταξίδι της επιστροφής,αφήνοντας πίσω τους άλλα μέλη της οικογένειας τους,καθώς και τα όνειρα που είχαν στηρίξει σ'αυτήν την μετανάστευση. Οι άλλοι οι <<τυχεροί >> έβγαιναν στην Νέα Υόρκη,άγνωστοι μεταξύ αγνώστων,για να ζητήσουν την τύχη τους. Από την στιγμή αυτή άρχιζε ένας νέος "Γολγοθάς"για τους μετανάστες που γρήγορα διαπίστωσαν ότι δεν είχαν φτάσει στην ποθούμενη <<Γή της Επαγγελίας>>,αλλά σ'ένα περιβάλλον στο οποίο πρέπει να παλέψεις σκληρά για την επιβίωση . Τέλος οι περισσότεροι αναζητούσαν καταφύγιο στις μεγαλουπόλεις,όπου υπήρχαν περισσότερες ευκαιρίες για μεροκάματο και συμπαγείς ελληνικές κοινότητες.ΠΗΓΗ:ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ
